„Latanie wcale nie jest takie dobre. Może to i
wolność, ale krótka. Lecisz. Rozkładasz ręce. Krzyczysz. Uczucie wolności,
potargane przez przyciąganie. Potem spadasz. Uderzasz. Na koniec nie pamiętasz,
bo nie chcesz”
„Latawce” Agnieszka Lis
Powieść
„Latawce” Agnieszki Lis, to moje pierwsze spotkanie z tą autorką. I ogromne
pozytywne zaskoczenie. Dlaczego? Bo książka pisana jest dialogiem. Nie ma
opisów, które wprowadzają czytelnika w świat, który otacza bohaterów. Ale
dzięki temu, chłoniemy każde słowo i pobudzamy swoją wyobraźnie wyraźnie widząc
daną sytuację. Bardzo mi się to podobało. Bo dzięki temu miałam wrażenie, że
jestem w samym centrum wydarzeń.
„Latawce”
to powieść o współczesnych problemach. Pokazuje, że czasami nieświadomie chcąc
wynagrodzić komuś coś, możemy wyrządzić mu jeszcze większą krzywdę.
Grzegorz
- główny bohater, miał kilka lat, kiedy jego ojciec opuszcza rodzinę i
wyprowadza się z domu. Świat dziecka runął w gruzach. Jego świat, do tej pory
idealny. Zaczynają się wyrzuty sumienia, problemy w szkole i tworzenie własnego
świata do którego nikt nie ma wstępu. Tęsknota za ojcem, żal… wszystko się
nawarstwia. Obojętność ojca i nadopiekuńczość matki, doprowadzają, że krzyk
dziecka, wysyłane sygnały o pomoc nie zostają w porę zauważone.
„Pierwszy raz w życiu doceniłem piękno przebudzenia.
Świat, który budził się na moich oczach, był tak unikatowy i wyjątkowy, ulotny,
że w końcu musiałem to docenić.”
„Latawce” Agnieszka Lis
Książka
jest na faktach autentycznych. Polecam ją każdemu. Skłania do refleksji a także w bardzo
