PRZY KOMINKU Z KAWĄ: "Odkupienie" Agnieszka Lis. Recenzja. Tom drugi.

„Prawie nikt nie mówi całej prawdy. Ludzie zwykle naginają fakty, żeby lepiej wypaść albo się wybielić. Albo jedno i drugie”.

Autor: Agnieszka Lis

Tytuł: Odkupienie

Seria: Ocalenie, tom 2

Wydawnictwo: Filia

Data wydania: 02 - 07 – 2025

Liczba stron: 376

Gatunek: powieść obyczajowa, powieść historyczna

GDY SKOŃCZYŁ SIĘ WOJENNY KOSZMAR – ZACZĘŁA SIĘ WALKA O SIEBIE. BO NIE WYSTARCZY PRZEŻYĆ, TRZEBA NAUCZYĆ SIĘ ŻYĆ OD NOWA.

I ZNALEŹĆ SIŁĘ NA ODKUPIENIE.

Nie istnieją ludzie, którzy potrafią wszystko. Jednak los od niektórych tego wymaga.

Wychowana w domu dziecka Ewa próbuje ułożyć swoje życie. Szuka stabilizacji, niestety wydaje się, że przeznaczenie gra z nią w berka... Wciąż wymusza na niej zmianę. Przeżyła. Ocaliła siebie. Czy jednak ma siłę, by zapomnieć?

Czy to wszystko dlatego, że nie odkupiła swoich win? Czym w ogóle zawiniła? A może powinna odkupić cudze? Kogoś uratować?

Ile potrafi znieść pojedynczy człowiek? Pomimo wojennych traum – Ewa jest bohaterką. Niesie w sobie światło. Nic nie jest w stanie go zgasić.

Wzruszająca opowieść o tym, że każdy ma w sobie siłę większą, niż przypuszcza.

„Wojna dla wielu ludzi oznaczała straty, których nikt ani nic nie mogło wyrównać”.

„Odkupienie” to drugi tom i kontynuacja losów Ewy, którą poznajemy w części pierwszej „Ocalenie”, jako małą dziewczynkę, która trafiła do domu dziecka. Później staje się nastolatką, która musi walczyć o przetrwanie, bowiem właśnie wybucha wojna.

Tom drugi zalicza mały, przeskok w czasie o kilka lat. Jest 1945 rok. Wojna się skończyła, ale młodziutka siedemnastoletnia Ewa, niestety nadal musi mierzyć się z przeciwnościami losu. Została bowiem sama w zaawansowanej ciąży. Mężatką była krótką chwilę.

„Tak krótko byli po ślubie, że ledwie pamiętała obrączki z kółek do firan, welon z przybrudzonej zazdrostki moment składania przysięgi. Ktoś jej mówił, że akurat Niemcy przypuścili atak, że bomby wygrywały im marsza weselnego. Pamiętała za to dobrze, jedną czerwoną pelargonię, którą trzymała zamiast ślubnego bukietu. Ciągła obecność Edwarda była dla niej oczywista od chwili, w której usłyszała o jego śmierci. Nigdy się z nim nie pożegnała. Po prostu przeszedł w inny wymiar, ale ciągle był obecny”.

Teraz przyszło jej zawalczyć już nie tylko o siebie, ale też o jej małą córeczkę, która przyszła na świat w tak trudnych chwilach. Ledwo udało się uratować obie dziewczyny. Na szczęście na drodze Ewy, znów pojawił się Anioł, w postaci Elżbiety, która była położną w szpitalu. Również Krysia, która stała się prawdziwą przyjaciółką Ewy, bardzo ją wspierała. A w dalszej części obie wspierały się wzajemnie, do pewnych wydarzeń. Choć z początku mnie bardzo zirytowało zachowanie Krystyny, to później z czasem, poznajemy powody takiego zachowania.

Niestety życie, znów na drodze Ewy postawiło mnóstwo krętych ścieżek. W momencie, gdy wszystko zaczęło się układać, na jej drodze przypadkiem, pojawił się radziecki oficer Nikta Aleksandrowicz Nagajko, który postanowił, że Ewa będzie jego i to za wszelką cenę. A on danego sobie słowa nie łamie. I nie można mu odmawiać. A każdy, kto stanie mu na drodze, kończy marnie.

Czy Ewie uda się uchronić siebie i swoją córeczkę? Czy doczeka w końcu dnia, kiedy szczęście, radość, spokój zapuka do jej drzwi? Czy w tych trudnych czasach, gdzie niby nie ma już wojny, a nadal trzeba walczyć o przetrwanie, uda jej się przetrwać?

Agnieszka Lis napisała świetną, choć momentami smutną, rozdzierającą serce powieść. Czytając ją po prostu się w niej zatraciłam. Każdą stronę chłonęłam z wielkim zainteresowaniem, co będzie dalej? Dlaczego ludzie potrafią być tak okrutni? Zniszczyć kogoś, bez żadnego sumienia, a zarazem jak wiele osób jest w stanie się poświęcić, by ochronić ludzkie życie, narażając swoje.

Po raz kolejny też mamy okazji zawitać do Anny, która prowadzi dom dla sierot i którą mieliśmy okazję poznać w części pierwszej. Pojawi się również Władysław, który wciąż nie potrafi się pogodzić z tym, co spotkało Wandę. Będzie Zenek, który nadal się przyjaźni z dziewczynami. Ale czy to jest tylko przyjaźń? Czy wobec jednej z nich, zaczną dojrzewać poważniejsze uczucia? Pojawią się też nowi bohaterowie. A każdy z nich będzie snuł swoją opowieść, gdzie i tak losy wszystkich będą się ze sobą łączyć.

Czekałam z niecierpliwością na ten tom i się nie zawiodłam. Emocji tutaj nie zabraknie. I choć część pytań pozostała bez odpowiedzi, to myślę, że to celowy zabieg autorki, by móc wrócić do kontynuacji, na co ogromnie liczę. Bo Pani Agnieszko? Czy tak to powinno się zakończyć? Liczę, że w trzecim tomie rozwieje Pani nasze wątpliwości. Bo choć książka po odłożeniu na długo jeszcze pozostaje w naszych głowach, to myślę, że nie postawiła Pani jeszcze ostatniej kropki.

Za egzemplarz recenzencki dziękują Wydawnictwu Filia.